wiarygodne zmartwychwstanie esbeka albo studium schizofrenii

Przed kościołem pan milicjant uważnie zapoznaje się z treścią swojego kapownika, czy aby nie zapisał w nim danych osoby, która mogłaby za lat 15 zostać poddana lustracji.

Jutrzejsza GW piórem swojego czołowego dziennikarza śledczego donosi, że Gontarczyk z Cenckiewiczem uśmiercili najważniejszego dla sprawy Bolka esbeka, nie! nie zamordowali go, tylko napisali w swojej książce, że on nie żyje.
Otóż żyje i ma się dobrze – a nawet daje świadectwo:

Graczyk twierdzi, że Wałęsa nie był zarejestrowany jako tajny współpracownik SB, a informacje, które uzyskał od niego w trakcie rozmów „nikomu nie zaszkodziły”.

Esbeka nie znalazł Czuchnowski, który wyrzuca autorom „szkalującej Wałęsę książki”, że nie potrafili do niego (esbeka) trafić, tak jak to udało się prokuratorom pionu śledczego IPN.
No cóż, jeśli pan redaktor nie wie, to spieszymy wyjaśnić, że historycy mają jednak nieco inne kompetencje niż prokuratorzy w poszukiwaniu ludzi.

Cenckiewicz i Gontarczyk mieli do dyspozycji archiwa IPN w tym akta personalne Graczyka. Na jakiej podstawie stwierdzili, że kapitan nie żyje? Czy popełnili tytko błąd czy też jest to celowe zaniechanie?
Szczegóły jutro w „Gazecie Wyborczej”

nie uprzedzajmy faktów, na pewno się tego jutro dowiemy.

ot, kolejna cudowna zamiana złego esbeka w dobrego
wystarczy, że zły esbek, co zakładał (=fałszował) teczki, powie, że w tych teczkach nic tak na prawdę nie było, a cała jego praca – „wszystko było gówno warte”
i już
możemy mu uwierzyć
a Kiszczak był dyrektorem największej na świecie oficyny wydawniczej z literaturą fikcji
ISBN 1945-1989